Kroniki Fallathanu przyciągnęły mnie do siebie lekko ponad osiem lat temu. To, czym mnie do siebie zwabiły był slogan “granicą jest tylko wyobraźnia”, albo coś w ten deseń. Chciałem to sprawdzić i w pełni szczerze mogę się z tym zgodzić. Świat jest bardzo rozbudowany, w głównej mierze tworzony przez graczy, choć nad wszystkim czuwa czujne oko administracji, która dba o zachowanie pewnych podstaw, bez których świat byłby rozkawałkowany.
To, co początkowo może sprawić problem jest jednocześnie plusem, który właśnie wymieniłem – rozbudowany świat. Bardzo. To tak, jakby rzucić kogoś zielonego w środek akcji w uniwersum The Elder Scrolls, czy jakiejkolwiek innej gry. Nie ominie się bez włączenia ładnie zrobionej Wiki, a także pomocne może być też zwyczajne zadawanie pytań graczom, którzy naprawdę są przyjaźni i, jak głosi większość profili – “nie gryzą” ;). Zapewniam, że wraz z upływem czasu ten “minus” staje się jedną z głównych superlatyw gry.
Bardzo szeroka gama ras postaci, państw, organizacji także nadaje pewnego folkloru. Kiedy rozgrywa się większe, publiczne sesje fabularne może się wydawać, że trafiliśmy do czegoś na wzór planescape’owskiego Sigil, do którego dostęp mają wszelkie istoty ze wszelkich możliwych światów.
Czymś, czym gra naprawdę może się pochwalić to bardzo ciekawa, tak zwana Fabuła Główna, czyli ciąg zdarzeń, sesji, które nadają rytm całemu Fallathanowi i, co więcej, gracze właśnie przez tę Fabułę mają realny wpływ na świat.
Osoby takie jak ja, które nie mają czasu, bądź nie lubią pisać w tych “oficjalnych” sesjach i być “na widoku” także nie mogą narzekać – można stworzyć prywatne sesje, niewidoczne, a w nich grać to, co najbardziej lubią i tam naginać pewne prawa świata, albo tworzyć zupełnie nowe uniwersa, na potrzeby kilku sesji.
Niezależnie od stylu gry jeśli ktoś lubi pisać, niezależnie czy w większym gronie, czy w mniejszym – znajdzie coś dla siebie.
W Kronikach ogranicza nas tylko wyobraźnia 😉